11 marzo 2007

Te necesito tanto. . .

La distancia la gran tradición, cada día, cada hora que pasa es un puñal que se me clava...
Adoro la noche, no pienso ya en la lejanía, miles de kilómetros nos separan, puedo soportarlo?...
Amo la noche, sueño con que te tengo cerca, puedo sentir tus caricias y tus besos...
Eres el aire que respiro, el agua que bebo, el latir de mi corazón...
El tiempo sin ti a sido una eternidad...
Cuando te recupere un gran puñal atravesó mi pecho...
El puñal del amor, hizo latir mi corazón con mas fuerza...
Solo puedo decir que te quiero, te quiero muchísimo, no lo olvides mi vida...

05 marzo 2007

Un empeza a aprender . . .



...E un comeza aprender que os bicos non son contratos e os agasallos non son promesas... E un comeza aceptar as súas derrotas coa cabeza alta e os ollos abertos... E un aprende que realmente pode aguantar, que un realmente é forte... Co tempo comprendes que apresurar as cousas ou forzalas a que pasen ocasionará que ao final non sexan como esperabas... Co tempo dáste conta de que en realidade o mellor non era o futuro, senón o momento que estabas vivindo xusto nese instante... Co tempo aprenderás que intentar perdoar ou pedir perdón, dicir que amas, dicir que estrañas, dicir que necesitas, dicir que queres ser amigo... ante unha tumba, xa non ten sentido...

Encontrei este texto. É dunha escritora inglesa chamada Veronica A. Shoffstall. O orixinal está en inglés, titúlase "After a While" e está no seu libro "Mirrors and other Insults"

E a foto é de www.deviantart.com